6 POEMAS DE ENRIQUE MORON(6 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΡΙΚΕ ΜΟΡΟΝ,ΓΡΑΝΑΔΑ 1942.Μετάφραση Σ.Καραγιάννης,Α.Στεργίου

                                            6 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 

                                           ENRIQUE MORÓN

                                                (Granada,1942)

Traducción S.Karagiannis,A.Stergiou

Μετάφραση Σ.Καραγιάννης Α.Στεργίου

Enrique Morón

Enrique Morón Morón (Cádiar, Granada, 1942) es un poeta y dramaturgo español.

Catedrático de Instituto de Lengua y Literatura españolas, se licenció enFilología Románica en la Universidad de Granada.¹ En la actualidad, esacadémico de número de la Academia de Buenas Letras de Granada.

Sus primeras obras datan de 1963 y 1964 (Poemas, Romancero alpujarreño y El alma gris) pero es a partir de 1970 cuando alcanza la madurez, revelándose como una de las voces poéticas más destacadas de la actualidad.²

Obra

En un primer periodo publica:

·         Romancero alpujarreño (Granada, 1963).

·         El alma gris (Granada, 1964).

Entre los años 1970 y 1988, continúa su producción con los siguientes títulos:

·         Paisajes del amor y el desvelo (Barcelona, 1970).

·         Odas numerales (Barcelona, 1972).

·         Templo (Granada, 1977).

·         Bestiario (Barcelona, 1979).

·         Cantos adversos (Barcelona, 1985).

·         Crónica del viento (Sevilla, 1988).

·         Soledad

·         Sereno manantial

Estas ocho obras, las dos últimas inéditas hasta entonces, más Romancero alpujarreño componen la recopilación:

·         Poesía 1970-1988 (Granada, 1988).

Posteriormente publica:

·         Despojos (Granada, 1990).

·         La brisa de Noviembre (Granada, 1995).

·         Veredas (Almería, 1995).

·         Otoñal égloga(Granada, 1996).

·         Cementerio de Narila (Órgiva, 1996).

·         Senderos de Al-Ándalus (Granada, 1999).

·         Del tiempo frágil (Almería, 1999).

·         Inhóspita ciudad(Granada, 2002).

·         Florilegium (Salobreña, 2003).

·         Si canta el ruiseñor (Salobreña, 2004).

·         Odas numerales(Granada, 2005).

·         La senda de los eucaliptos; Las piedras del molino (Salobreña, 2007).

·         Sonetos al silencio (Salobreña, 2009).

Entre su obra dramática destacan:

·         La mecedora (Órgiva, 1998) y su

·         Trilogía del esparto (Motril, 1999), que recoge las obras

·         Fin de año,

·         La noche de los perros y

·         Las flores del ocaso.

Ha publicado sus memorias bajo el título:

·         El bronce de los días: memorias (Granada, 2003).

Distinciones

Desde 2005 es académico de número de la Academia de Buenas Letras de Granada.

 1.EPITAFIO

Hay dos tumbas iguales
en este cementerio:
la una de mármol blanco,
la otra de mármol negro.
Las dos se cubrirán
de nieve en el invierno.

ΕΠΙΤΑΦΙΟ

Υπάρχουν δυο τάφοι όμοιοι

σ’ αυτό το κοιμητήριο:

ο ένας από λευκό μάρμαρο,

ο άλλος από μαύρο μάρμαρο.

Κι οι δυο θα σκεπαστούν

από χιόνι το χειμώνα.

2.LA CAIDA DE LOS MITOS

Nunca admiré la vanidad del héroe
ni la humildad del santo.
Si escéptico me llamas
porque no me cautivan tus historias,
procura renovar tu epistolario
con más fluidez,
los hombres se merecen
muchas más atenciones que los dioses.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

Ποτέ δεν θαύμασα τη ματαιοδοξία του ήρωα

ούτε την ταπεινοφροσύνη του αγίου.

Αν σκεπτικιστή με αποκαλείς

γιατί δεν με συνεπαίρνουν οι ιστορίες σου,

προσπάθησε ν’ ανανεώσεις τις επιστολές σου

με περισσότερη ευφράδεια,

οι άνθρωποι αξίζουν

πολύ περισσότερη προσοχή απ’ ότι οι θεοί.

3.TRISTEMENTE PEQUEÑO

Sentado como siempre en la quietud del tiempo,
mirando los objetos que siempre han sido míos.
Tristemente pequeño me ha quedado un caballo
de cartón, y un revólver tristemente pequeño.

En estuche cerrado, lápices de colores
y un papel donde luce un eterno arco iris.
Blanca-Nieves sonríe con tristeza en el fondo
de su blanco vestido de amarillo y de sombra.

Blanca-Nieves sonríe sin los siete enanitos;
los años han raído sus pequeñas figuras.
Oh redondos carrillos, oh calzones bombachos,
oh cotidianos héroes que arrebató la muerte.

Sentado como siempre en la quietud del tiempo,
mirando los objetos que siempre han sido míos,
tristemente pequeño me ha quedado un recuerdo
de cartón y de polvo, tristemente pequeño.

ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟ

Καθισμένος όπως πάντα στην απανεμιά του χρόνου,

κοιτάζοντας τα πράγματα που πάντοτε ήταν δικά μου.

Απελπιστικά μικρό μου φάνηκε ένα άλογο

από χαρτόνι, και ένα πιστόλι απελπιστικά μικρό.

Σε μια κλειστή θήκη, πολύχρωμα μολύβια

κι ένα χαρτί όπου λάμπει ένα αιώνιο ουράνιο τόξο.

Η Χιονάτη χαμογελά λυπημένα πίσω από

το λευκό φόρεμά της με τα κίτρινα και τις σκιές.

Η Χιονάτη χαμογελά δίχως τους εφτά νάνους·

τα χρόνια έχουν φθείρει τις μικρές τους φιγούρες.

Ω στρογγυλά μάγουλα, ω φαρδιά παντελονάκια,

Ω καθημερινοί ήρωες που άρπαξε ο θάνατος.

Καθισμένος όπως πάντα στην απανεμιά του χρόνου,

κοιτάζοντας τα πράγματα που πάντοτε ήταν δικά μου,

απελπιστικά μικρή μου φάνηκε μια ανάμνηση

από σκόνη και χαρτόνι, απελπιστικά μικρή.

4.TODO LO PERDI UNA TARDE

 

Todo lo perdí una tarde al borde de la poesía:
mi espada de duro roble, mi escudo de roble duro,
mi corazón colorado y esa triste fantasía
que tuve para el amor cuando el amor era oscuro.

Ninguna sonrisa amena quiso acercarse a mi frente,
ningún amigo de veras quiso prestarme su abrigo.
Todo lo perdí una tarde: ni el roble me fue prudente,
ni exagerado el amor, ni verdadero el amigo.

ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

Όλα τα έχασα ένα βράδυ στα όρια της ποίησης:

το σπαθί μου από σκληρή δρυ, την ασπίδα μου από δρυ σκληρή επίσης,

την κόκκινη καρδιά μου κι αυτή τη θλιμμένη φαντασία

που για τον έρωτα είχα όταν ο έρωτας ήταν σκοτεινός.

Κανένα ευχάριστο χαμόγελο δε θέλησε να πλησιάσει στο μέτωπό μου,

κανένας αληθινός φίλος δε θέλησε να μου δανείσει το πανωφόρι του.

Όλα τα έχασα ένα βράδυ: ούτε η δρυς αποδείχτηκε συνετή,

ούτε υπερβολικός ο έρωτας, ούτε αληθινός ο φίλος.

5.ODA AL SIGNO MENOS

Pero llegó el silencio. Y el otoño
era una muerte horizontal y sola;
los árboles talados, las umbrías
enmohecidas de olvidos y de hojas.

Atardecer. Puñales del ocaso.
Heridas en el sol y carne roja.
Un desfile de brujas van cantando
entre dientes, montadas en escobas.

¿A dónde está el amor? ¿En dónde viven
las alboradas tibias, las alondras
que conocen el ritmo de la sangre
definitiva de las amapolas?

¿Qué corazón soporta esta tristeza
cautiva en lo profundo de la boca?
¿A dónde está el amor? ¿Qué viento fuerte
pulió mi negación rotunda y sobria?

Preguntas y preguntas y silencio
y silencio y silencio, hora tras hora.
Ojos abiertos y cerrados. Ojos
que nada ven y nada esperan. Sombras.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΙΟΝ

Αλλά ήρθε η σιωπή. Και το φθινόπωρο

ήταν ένας θάνατος οριζόντιος και μόνος·

τα δέντρα κομμένα, τ’ απόσκια

μουχλιασμένα από λησμονιές και φύλλα.

Σούρουπο. Στιλέτα του λυκόφωτος.

Πληγές στον ήλιο και κόκκινη σάρκα.

Ένα σμάρι από μάγισσες πάει

σιγοτραγουδώντας, καβάλα σε σκούπες.

Που να ‘ναι ο έρωτας? Που να ‘ναι

οι τρυφερές καντάδες, οι κορυδαλλοί

που ξέρουν τον οριστικό ρυθμό

του αίματος των παπαρούνων?

Ποια καρδιά αντέχει αυτή τη θλίψη

την εγκλωβισμένη στα βάθη του στόματος?

Που να ‘ναι ο έρωτας? Ποιος δυνατός άνεμος

απάλυνε τη λιτή και απόλυτη άρνησή μου?

Ερωτήσεις και ερωτήσεις και σιωπή

και σιωπή και σιωπή, ώρα με την ώρα.

Μάτια ανοιχτά και κλειστά. Μάτια

που τίποτα δε βλέπουν και τίποτα δεν ελπίζουν. Σκιές.

6.SECO DOLOR EN LA NOCHE

No sé. Quiero llorar. Pero es a veces
cuando el llanto no acude. Y es preciso
llorar. Y es necesario llorar. No sé.
Pero me invade un dolor por el cuerpo.
Un dolor seco de rastrojo. Estío
ha segado mis ojos y no puedo
llorar. Y es necesario llorar. Voy
camino de la muerte. Quizá quiera

morir. ¡Señor, sin una sola lágrima…!

Sin una sola lágrima morir
es algo cruel. Mordiéndome los labios
estoy aquí, cansado, en esta noche

de dolor seco, de dolor abrupto
como el tronco de un árbol. Esta angustia.
Esta quietud robusta. Y es preciso
llorar. Pero no puedo llorar. Soy

una gran piedra sobre la llanura,
un metal oxidado, un árbol seco.
Las noches pasan sobre mí. Las noches
no acaban de pasar. Ni un solo pájaro

canta. Ni una sola hoja se mueve.
Mis mejillas son tierra. Mis mejillas
son tierra con bolinas y cúspides.
Quiero llorar. Pero mi ojos miran.

 ΞΗΡΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Δε ξέρω. Θέλω να κλάψω. Αλλά είναι κάποιες φορές

που το κλάμα δεν έρχεται. Κι είναι απαραίτητο

να κλάψω. Κι είναι αναγκαίο να κλάψω. Δεν ξέρω.

Αλλά με καταλαμβάνει ένας πόνος στο κορμί.

Ένα απομεινάρι ξερού πόνου. Το καλοκαίρι

έχει στεγνώσει τα μάτια μου και δεν μπορώ

να κλάψω. Κι είναι αναγκαίο να κλάψω. Βαδίζω

προς τον θάνατο. Ίσως να θέλω να

πεθάνω. Κύριε, χωρίς ούτε ένα δάκρυ…!

Το να πεθάνω χωρίς ούτε ένα δάκρυ

είναι κάτι σκληρό. Δαγκώνοντας τα χείλη μου

είμαι εδώ, κουρασμένος, σ’ αυτή τη νύχτα

του ξηρού πόνου, του ξαφνικού πόνου

σαν τον κορμό ενός δέντρου. Αυτή η αγωνία.

Αυτή η ατέλειωτη ηρεμία. Κι είναι απαραίτητο

να κλάψω. Αλλά δεν μπορώ να κλάψω. Είμαι

μια μεγάλη πέτρα πάνω στην πεδιάδα,

ένα μέταλλο οξειδωμένο, ένα ξερό δέντρο.

Οι νύχτες περνούν από πάνω μου. Οι νύχτες

δεν σταματούν να περνούν. Ούτε ένα πουλί

δεν τραγουδά. Ούτε ένα φύλλο δεν κινείται.

Τα μαγουλά μου είναι χώμα. Τα μάγουλά μου

είναι χώμα με κορυφές και υψώματα.

Θέλω να κλάψω. Αλλά τα μάτια μου κοιτούν.